“सहनशीलता यशाची गुरुकिल्ली आहे.” जीवनाला एक नवी प्रेरणा देणारी बोधकथा

Story on Patience in Marathi

आयुष्यात बरेच लोक एका कामात यश मिळाले नाही तर दुसऱ्या कामाला सुरुवात करतात, त्यामध्ये सुध्दा यश दिसत नसेल तर ते तिसऱ्या कामाला सुरुवात करतात, असे करता करता ते हे विसरून जातात की कोणतेही काम एक ठराविक वेळ घेत असतं आपल्या जीवनात योग्य ते यश संपादन करण्यासाठी. जसे आपल्याला तहान लागली आणि आजूबाजूला पाण्याचा कोणताही स्रोत उपलब्ध नाही.

तेव्हा आपण एका ठिकाणी थोडेसे खोदले दुसऱ्या ठिकाणी थोडेसे खोदले असे करता करता आपण हजार ठिकाणी सुध्दा थोडे थोडे खोदले तरी आपल्याला पाणी मिळणार नाही पण तेच जर आपण एकाच ठिकाणी मेहनत करून, पूर्ण हिमतीने आणि प्रयत्न करून खोदले तर पाणी लागण्याची शक्यता जास्त असेल. तर आजच्या लेखात आपण जीवनाला एक नवी प्रेरणा देणारी बोधकथा पाहणार आहोत, आणि या कथेतून आपण काय तात्पर्य घेणार आहोत, ते सुध्दा पाहूया तर सुरुवात करूया स्टोरीची.

सहनशीलता यशाची गुरुकिल्ली आहे – Story on Patience in Marathi

एका छोट्याश्या शहरात एक परिवार राहत होता, आई वडील आणि त्यांचा एकुलता एक मुलगा त्याचे नाव होते सदाशिव. सदाशिव जीवनात एका कामामध्ये रस घेत नव्हता, नेहमी काम बदलत होता, त्याच्याकडे सहनशीलता नावाची गोष्टच नव्हती तो एका कामाला काही दिवस करायचा आणि लगेच काही दिवसानंतर एखादे दुसरे काम सुरू करायचा.

त्यामुळे तो कोणत्याही एका कामामध्ये पारंगत होत नसे आणि त्यामुळेच त्याच्या आई वडिलांना त्याच्या भविष्याविषयी चिंता निर्माण होत असे. त्यांनी त्याला समजावयाचे सुध्दा प्रयत्न केले होते परंतु तो होता की कोणाचेही ऐकायला तयारच नव्हता. तो स्वतःला योग्य ठरविण्यासाठी काहीही कारणे देत होता. आई वडिलांना त्याची चिंता वाटायला लागली. की आपल्या मुलाचे कसे होईल?

याचदरम्यान त्यांच्या कानावर एक बातमी आली की हिमालयातून एक मोठे ऋषी आपल्या शहराच्या जवळ असलेल्या आश्रमात राहायला आलेले आहेत, ते त्यांच्या आश्रमात लोकांना उपदेश करतात सोबतच काही ठराविक दिवशी त्यांचे प्रवचन सुध्दा होत असते, या गोष्टीला ऐकल्यानंतर सदाशिव च्या आईवडिलांनी महाराजांची भेट घेण्याचे ठरवले आणि महाराजांना आपल्या समस्येविषयी सांगण्याचे ठरवले.

लगेच दुसऱ्या दिवशी सदाशिव चे आई वडील महाराजांच्या आश्रमात गेले साधू महाराजांना त्यांची समस्या ऐकवली, की कशाप्रकारे त्यांचा मुलगा वागत आहे. त्यावर त्या साधू महाराजांनी त्यांना सांगितले की तुमच्या मुलाला उद्या माझ्याकडे पाठवून द्या. एवढं सांगून बाबांनी त्यांना घरी जाण्यास सांगितले.

घरी गेल्यानंतर सदाशिव च्या वडिलांनी आपल्या मुलाला कसे तरी आश्रमात जाण्यासाठी मनवले. आणि दुसऱ्या दिवशी सदाशिव महाराजांच्या आश्रमात आला. तेव्हा साधू महाराज त्यांच्या आश्रमात काही झाडांचे रोपण करत होते. तेव्हा त्यांनी सदाशिव ला पाहून आपल्या जवळ बोलावले आणि त्याला त्याच्याविषयी ओळख विचारून काही वेळ संवाद साधला, त्यांनंतर महाराजांचे वृक्षारोपण सुरूच होते तेव्हा मधेच महाराजांनी सदाशिवला एक प्रश्न विचारला की तुला कोणते फळ आवडते?

त्यावर सदाशिव उत्तरला की मला आंबा खूप आवडतो तेव्हा महाराजांनी त्याला सांगितले की तिथे काही आंब्याच्या कोय ठेवल्या आहेत त्या घेऊन ये आणि येथे जमिनीत लाव. सदाशिव लगेच गेला आणि त्याने जमिनीला उखरून त्यामध्ये आंब्याची कोय पेरली. त्यांनंतर महाराजांचा वृषारोपणाचा कार्यक्रम आटोपला होता ते सदाशिव ला घेऊन एका सावलीच्या ठिकाणी गेले आणि थोडा वेळ बसल्या नंतर त्यांनी सदाशिव ला सांगितले की सदाशिव जाऊन पहा बर! तू लावलेली आंब्याच्या कोईला फळ आले का ?

तेव्हा सदाशिव महाराजांनी सांगितल्या प्रमाणे बाहेर गेला आणि पाहिले, पण आताच लावलेल्या आंब्याच्या कोई मधून कसे फळ येणार बरे! म्हणून तो महाराजांजवळ गेला आणि महाराजांना म्हणाला की फळ आले नाही.

महाराज म्हणाले एक काम कर पुन्हा जा आणि त्या कोईला दुसऱ्या ठिकाणी जमिनीत गाढुन ये! तो पुन्हा गेला आणि तेथून त्या कोईला काढून दुसऱ्या ठिकाणी गाढले. आणि परत महाराजांजवळ गेला आणि दुसऱ्या ठिकाणी गाढल्याचे महाराजांना सांगायला लागला. सांगून झाल्यानंतर अर्ध्या तासानंतर महाराजांनी पुन्हा त्याला सांगितले की आत जाऊन पहा त्या कोईला फळ आले का?

तेव्हा तो रागात उठला आणि पुन्हा तेथे गेला पण फळ कसे येणार बी तर आताच लावले होते ना! तो परत आला आणि महाराजांना म्हणाला महाराज मी ऐकलं होत की आपण खूप तपस्या करून आले आहात आणि खूप ज्ञानी सुध्दा आहात पण आपल्याला तर एवढं पण कळेनासं झाले आहे की एखाद्या बियाला जोपर्यंत योग्य खत पाणी करत नाही त्याची योग्य काळजी करत नाही, तोपर्यंत त्याला फळ तर दूर ते वाढत सुध्दा नसते.

त्याचे हे उत्तर ऐकून साधू महाराज त्याला म्हणाले की हेच तर तुला मला समजावयाचे आहे की कोणत्याही कामात लगेच यशप्राप्ती होत नसते, त्या कामाला योग्य ती वेळ द्यावी लागते, योग्यरित्या मेहनत करावी लागते तेव्हाच कोणतेही कार्य सार्थक होत असतं.

महाराजांच्या या गोष्टीचा सदाशिव वर योग्य प्रकारे परिणाम झाला आणि त्यावेळी त्याने ठरवले की कोणतेही एक कार्य मी लगातर आणि सतत करत राहणार. आणि भविष्यात अशी चूक चुकूनही करणार नाही. हे त्याने ठरवले आणि तेथून निघून गेला. तेव्हापासून सदाशिवने आपला एक स्वतःचा व्यवसाय सुरू केला आणि एक आनंदमय जीवनाची सुरुवात केली.

तात्पर्य :- जीवनात सहनशील राहून एक काम योग्य प्रकारे करा, आपल्याला यश नक्कीच मिळेल. हजार काम एका वेळेस करण्यापेक्षा एकच काम हजार वेळा केल्यास त्या कामात तुम्ही महारथ मिळणार.

आशा करतो आपल्याला लिहिलेली ही छोटीशी स्टोरी आपल्याला आवडली असेल आपल्याला लिहिलेली ही छोटीशी स्टोरी आवडली असेल तर या स्टोरी ला आपल्या मित्रांना शेयर करायला विसरू नका सोबतच अश्याच नवनवीन स्टोरी आणि लेखांसाठी जुळलेले रहा माझी मराठी सोबत.

आपला अमूल्य वेळ दिल्याबद्दल धन्यवाद!

Thank You So Much And Keep Loving Us!